Jacy jesteśmy z natury?

Tytuł tego posta nawiązuje do eksperymentu wykonanego przez Thomasa Boucharda i Davida Lykkena- naukowców z Uniwersytetu Minnesota w Minneapolis. Badacze chcieli sprawdzić, co w większym stopniu wpływa na zachowanie i osobowość człowieka: odziedziczone geny czy też środowisko, w którym został wychowany. 

Osobami badanymi zostały bliźnięta jednojajowe, które są identyczne pod względem genetycznym. Bouchard i Lykken namówili do wzięcia udziału w eksperymencie 56 par bliźniąt, które zostały podzielone na dwie grupy. W pierwszej znalazły się bliźnięta, które zostały rozdzielone tuż po urodzeniu i wychowywały się w zupełnie różnych środowiskach. Motywacją do uczestnictwa w badaniu była dla nich przede wszystkim chęć spotkania po latach brata czy siostry. Drugą grupę stanowiły bliźnięta wychowywane wspólnie.

Komunikacja niewerbalna

Człowiek jest istotą społeczną. Żeby funkcjonować w społeczeństwie musi komunikować się z pozostałymi jego członkami. Porozumiewanie się daje ludziom szansę na wymianę myśli i umożliwia współdziałanie. Wyróżniamy dwa rodzaje komunikacji: werbalną (ustną bądź pisemną) oraz niewerbalną.Ten drugi rodzaj (jak sama nazwa wskazuje) nie wymaga słów i często bywa nazywany "mową ciała". 
Według amerykańskiego psychologa, Alberta Mehrabiana, każdy przekaz zbudowany jest aż w 55 proc. z mowy ciała, w 38 proc. z tonu i barwy głosu, a jedynie w 7 proc. ze słów! Dlatego warto zapoznać się przynajmniej z podstawowymi zagadnieniami dotyczącymi języka naszego ciała, bo może nam to bardzo ułatwić kontakt z innymi osobami. I właśnie dlatego chciałabym przekazać Wam kilka cennych informacji dotyczących tego niezwykle istotnego, ale niestety często niedocenianego sposobu komunikacji. Udało mi się odnaleźć interesujący artykuł na ten temat- podaję link i serdecznie zachęcam do zapoznania się z nim ;).
Kanały ekspresji niewerbalnej możemy podzielić na dwie grupy:

• ruchy ciała (mimika, kontakt wzrokowy, gesty, pozycja ciała, dotyk)  
• zależności przestrzenne (czyli po prostu dystans, jaki zachowujemy  podczas kontaktu z innymi ludźmi; im mniejszy dystans tym bliższa relacja interpersonalna)

Jeszcze trochę o neuronach lustrzanych ;)

Jakiś czas temu pisałam o neuronach lustrzanych. Niedawno udało mi się znaleźć ciekawy wykład, w którym neurobiolog Vilayanur Ramachandran opowiada właśnie o spektakularnym odkryciu włoskiego naukowca Giacomo Rizolattiego. Wykładowca uważa, że stanowią one wyjaśnienie sposobu obserwacyjnego uczenia się niektórych czynności, dzięki którym mogła powstać i rozwijać się nasza kultura i cywilizacja. Mało tego, autor prezentacji przekonuje nas, że odkrycie neuronów lustrzanych jest naukowym dowodem na to, że w pewnym sensie wszyscy jesteśmy jednością - tworząc neuronalną sieć !
Zachęcam do obejrzenia!!!

O ludzkiej osobowości

Ostatnimi czasy sporo czytałam na temat ludzkiej osobowości, a lektura ta zaowocowała stworzeniem przeze mnie prezentacji, którą zamieszczam poniżej. Zawarłam w niej różne definicje osobowości i przegląd najważniejszych teorii związanych z tym zagadnieniem. Udało mi się również odnaleźć kilka interesujących ( w mojej ocenie), choć niezwykle prostych testów pozwalających określić nasz typ osobowości (linki znajdują się w prezentacji oraz na końcu posta). A dla osób, które nie będą miały możliwości tudzież ochoty zapoznania się z nią w całości postanowiłam dokonać krótkiego streszczenia.

Komórki miłości bliźniego, czyli o neuronach lustrzanych

 Niedawno miałam okazję zapoznać się z blogiem prowadzonym przez Jerzego Vetulaniego- profesora nauk przyrodniczych, członka Polskiej Akademii Nauk oraz Polskiej Akademii Umiejętności, pracownika Instytutu Farmakologii PAN. Zainteresował mnie jeden z postów dotyczący tzw. neuronów lustrzanych. Odkrył je przez przypadek (swoją drogą, jak wyglądałaby nauka bez takich wspaniałych, przypadkowych zdarzeń?) Giacomo Rizzolatti. Zauważył on, że obserwacja ruchów innych osób wywołuje naśladowcze odpowiedzi w szlakach motorycznych obserwatora, a zjawisko to jest wywołane przez szczególny układ komórek nerwowych. Naukowcy dość długo zastanawiali się czy sekwencja ta koduje bezpośrednio emocje czy też tylko ruchy. Odpowiedzi na to pytanie udzieliła w niedawno opublikowanej pracy Paola Borroni wraz ze swoim zespołem. Udowodniła, że neurony te tylko kopiują ruchy, nie odczytując intencji. Badania Borroni nie wykluczają, że informacja o celu działania może być zakodowana w wyższych piętrach neuronów lustrzanych. Obok podaję adres bloga profesora Vetulaniego, na którym możecie zapoznać się z bardziej szczegółowym opisem tego, jakże fascynującego, zjawiska oraz z innymi, nie mniej ciekawymi postami.
Oprócz tego udało mi się znaleźć artykuł profesora dotyczący moralności. Zawiera on krótki przegląd najważniejszych koncepcji filozoficznych dotyczących tego zagadnienia. Kończy się wzmianką o odkryciu neuronów lustrzanych i konkluzją o ich doniosłym znaczeniu w kreowaniu zachowań empatycznych.
Serdecznie zachęcam do zapoznania się zarówno z blogiem jak i artykułem (link poniżej).
Dekalog od pasa w górę

Wywieranie wpływu na ludzi

Tytuł tego posta jest jednocześnie tytułem ciekawej książki, którą polecił nam jeden z naszych wykładowców. Autorem jest profesor psychologii z Uniwersytetu w Arizonie, który już od wielu lat zajmuje się psychologią społeczną. Pozycja ta zawiera szereg informacji z zakresu historii psychologii ( i to jest chyba najmniej ciekawa część- może dlatego, że znam ją dość dobrze z zajęć ;) oraz bardzo interesujące, nowatorskie teorie mówiące o tym jaki wpływ mają na nas inni ludzie Robert Cialdini umiejętnie tłumaczy, w jaki sposób możemy sprawić, aby ludzie zachowywali się tak jak tego oczekujemy, a także jak możemy obronić się przed niechcianą manipulacją ze strony innych. Zaletą książki są listy od czytelników zawierające opisy sytuacji, które ilustrują działanie opisywanych technik (np. reguły wzajemności) w codziennym życiu.
Serdecznie polecam wszystkim- nie tylko studentom psychologii.

Baśniowe wspomnienia...

Z czasów mojego dzieciństwa pamiętam jak wielką radość sprawiało mi słuchanie bajek i baśni czytanych  przez mamę. Były to niezwykłe, magiczne wręcz chwile zarezerwowane tylko dla nas. Wolne od zgiełku codzienności. Pozwalające puścić wodze fantazji. Patrząc na to z dzisiejszej perspektywy, coraz bardziej doceniam fakt, iż mamie udawało się znaleźć na to czas i jestem jej za to bardzo wdzięczna. Baśniowy świat, przez który wspólnie wędrowałyśmy, uwrażliwił mnie, pozwolił na lepsze zrozumienie świata dorosłych, rządzących nim reguł, ale także na uruchomienie i "ulepszanie" własnej wyobraźni. Do tej pory zdecydowanie wolę czytać książki, niż oglądać filmy, ponieważ dają mi one większe możliwości interpretacyjne.
Do tych wspomnień i wypływających z nich refleksji skłonił mnie przeczytany niedawno artykuł. Nie jest on może najlepszym naukowym źródłem, ale i tak zachęcam do przeczytania. Zwłaszcza tych, którzy już są, albo zamierzają w przyszłości zostać rodzicami ;).
Praca z baśniami
Życzę miłej lektury.